Het is een zaterdagmiddag in februari en voor de tijd van het jaar uitzonderlijk druk in de boekhandel. Dat het druk is in de winkel kan natuurlijk slechts worden toegejuicht, maar toch... Ik zit aan mijn bureau en zie dat het dringend tijd is om orde te scheppen in de chaos die er in mijn boekenkasten is ontstaan. Het probleem is dat ik omsingeld word door mensen met veel vragen en weinig geduld. Nee, dat is geen probleem. Dat is mijn job. En ik hou van mijn job. Ik ben er zelfs erg goed in, if I may say so myself. Maar toch... Vanuit een ooghoek zie ik iemand een boek uit het lineair nemen — zoals wij in boekhandelstaal een boekenplank plachten te noemen — en het betreffende werk even later tussen twee andere volumes stompen, zonder rekening te houden met de alfabetische rangschikking die voor harmonie en duidelijkheid in het geheel zorgt, evenals voor gemoedsrust bij ondergetekende. Uit een andere ooghoek zie ik hoe iemand een exemplaar van de Engelse uitgave van Normal People stiekem achterlaat op een stapel van de nieuwste Toni Coppers. De rommel zwelt aan. De wanorde neemt toe. Er verschijnen zweetdruppels op mijn voorhoofd, mijn hart gaat sneller slaan en ik begin hoog op mijn borst te ademen.
Voor mij staat een vrouw die drie minuten geleden vroeg naar de boeken van Elena Ferrari. Ik zei haar dat ik geen boeken van Elena Ferrari heb, maar haar wel kon helpen aan het werk van Elena Ferrante. Nee, hield ze vol, het moesten de boeken van Elena Ferrari zijn, over Napels. Ik zeg haar nogmaals dat ze Elena Ferrante bedoelt, en dat Elena Ferrari niet bestaat. (Om het niet nodeloos moeilijk te maken voor de arme vrouw, verzwijg ik het feit dat Elena Ferrante eigenlijk ook niet bestaat.) Drie minuten later gelooft ze mij nog steeds niet en terwijl de rij met klanten die mij allemaal om ‘een informatie’ willen vragen omdat ze op zoek zijn naar ‘de’ boek van die ene auteur die X of Y ‘noemt’, moet ik berusten in het feit dat mijn winkel officieel een zwijnenstal is geworden.
En dan, geheel onaangekondigd, word ik in al die drukte plots de trotse eigenaar van een revelatie. Deze boekhandelaar heeft nood aan vakantie, zegt die revelatie.
Vakantie...
Uiteindelijk weet ik tegen sluitingstijd weer orde in de chaos te scheppen. Iedereen is blij met zijn boek naar huis gegaan, behalve de mevrouw die op zoek was naar het werk van Elena Ferrari. Dat is ze elders gaan zoeken. Achteraf bekeken ben ik haar niettemin erg dankbaar, want zonder haar was het waarschijnlijk nooit tot mij doorgedrongen dat ik er even tussenuit moest.
Deze boekhandelaar legt de boeken neer en vertrekt voor een poos naar de andere kant van de wereld, met pen, papier, fototoestel, wandelschoenen, korte broek en vrouwlief.
Met dank aan Elena Ferrari.
K.R. Valgaeren
Deze column werd eerder gepubliceerd op Thrillerlezers.